Ο Αλέξης και η Κάτια δούλευαν στην ίδια πολυεθνική. Γνωρίστηκαν και παντρεύτηκαν σύντομα. Η οικογένειά του Αλέξη την αγκάλιασε και της πρόσφεραν αγάπη και οικονομική άνεση. Η Κάτια έδινε τα χρήματά της στους γονείς της οι οποίοι ήταν άνεργοι και ξεπλήρωναν το δάνειο του σπιτιού που έμεναν. Ο Αλέξης κάλυπτε όλα τα έξοδα του σπιτιού και της Κάτιας η οποία του πρότεινε να πάνε στο εξωτερικό για δουλειά που τους πρότεινε η εταιρία. Ο Αλέξης δέχτηκε. Όλα έδειχναν να κυλούν ομαλά και η ευτυχία τους ολοκληρώθηκε όταν η Κάτια του αποκάλυψε πως περίμεναν παιδί. Τα πάντα κατέρρευσαν όμως όταν μια μέρα γυρίζοντας ο Αλέξης από τη δουλειά του, βρήκε ένα σημείωμα από την Κάτια που του έλεγε πως τον εγκαταλείπει για το αφεντικό της του οποίου είναι και το παιδί. Του έκλεισε ένα ραντεβού να μιλήσουν αλλά αντί για την ίδια πήγε το αφεντικό της διαβεβαιώνοντάς τον πως το παιδί είναι δικό του και να την αφήσει ήσυχη! Το διαζύγιο βγήκε κοινή υπαιτιότητα διότι καμία κατηγορία σε βάρος του δεν αποδείχτηκε. Ο Αλέξης υποχρεώθηκε να δίνει διατροφή για το παιδί χωρίς να ξέρει αν είναι δικό του. Ήταν στο χέρι της Κάτιας μόνο να κάνει τεστ DNA κι εκείνη αρνιόταν συστηματικά κρατώντας τον σε αγωνία. Μετά δυόμισι χρόνια κι αφού έμαθε πως το παιδί είναι δικό του, ο Αλέξης ζητάει να το δει. Σήμερα το παιδί είναι τριών ετών και δεν έχει δει το παιδί ούτε ο Αλέξης, ούτε οι γονείς του διότι η μητέρα αρνείται, ενώ συνεχίζει να πληρώνει διατροφή.
Η θεσμοθέτηση και στην Ελλάδα υποχρεωτικής συνεπιμέλειας, δηλαδή της άσκησης της επιμέλειας υποχρεωτικά από κοινού και από τους δύο γονείς (εκτός από περιπτώσεις κακοποίησης ή παραμέλησης παιδιών ή ενδοοικογενειακής βίας) αποτελεί δικαίωμα του παιδιού και θα έβαζε τέρμα σε ιστορίες σαν αυτή!