Βιώνω τη κατάσταση που ακολουθεί ενός διαζυγίου με παιδιά τα τελευταία έξι χρόνια. Η ίδια, ως διαζευγμένη μητέρα ενός οκτάχρονου αγοριού, διατηρώ ένα καλό επίπεδο επικοινωνίας με τον πρώην σύζυγο μου και έχουμε ρυθμίσει μεταξύ μας την επικοινωνία του με το παιδί και τις σχετικές οικονομικές ανάγκες.
Κατά τη διαδικασία του διαζυγίου η λύση επήλθε συναινετικά και επιθυμούσαμε συνεπιμέλεια. Κάναμε χρήση κοινού δικηγόρου, όπου και ενημερωθήκαμε ότι η «κοινή πρακτική» ήταν να αναλάβω εγώ ως μητέρα την αποκλειστική επιμέλεια, με ορισμένη επικοινωνία ανά δύο ΣΚ και κάποιες μέρες μέσα στην εβδομάδα για τον πατέρα καθώς και ένα ποσό για μηνιαία διατροφή για τα έξοδα του παιδιού. Η λογική μας ήταν να κινηθούμε ανεξάρτητα από τα οριζόμενα από το δικηγόρο ή της δικαστικής πρακτικής, αφού κατανοούσαμε την ανάγκη του παιδιού να ανατραφεί και να έχει βιώματα από αμφότερους τους γονείς του. Αντιστοίχως θέσαμε ένα πλάνο επικοινωνίας του παιδιού και με τους δύο μας, όπου κοιμάται εναλλάξ στα δύο σπίτια των γονιών του και ρυθμίζουμε από κοινού τα τρέχοντα έξοδα του. Παρόλη τη διάσπαση της συμβίωσης μας έχουμε καταφέρει να έχουμε ένα χαμογελαστό και ευτυχισμένο παιδί για το οποίο είμαστε πολύ περήφανοι.
Θεωρούσα ότι αυτός ήταν και ο κανόνας στα διαζευγμένα ζευγάρια με παιδί, όπου το συμφέρων του παιδιού θα είναι πάντα στο προσκήνιο και η συνεννόηση επ’ αυτού θα ήταν πάντα ο στόχος. Όλα άλλαξαν όταν γνώρισα τον νυν σύντροφό μου, με τον οποίο συμβιώνουμε τα τελευταία πέντε χρόνια. Διαζευγμένος και εκείνος με ένα κοριτσάκι 8 ετών, καταφέραμε και φέραμε κοντά τα παιδιά μας και έχουν αναπτύξει μια άριστη σχέση.
Το δυστυχές όμως είναι ότι η πρώην σύζυγος του συντρόφου μου δεν διατίθεται να λειτουργήσει σε ανάλογο καθεστώς κατανόησης και συνεννόησης. Χρησιμοποιώντας αποφάσεις δικαστηρίου όπου ορίζουν πρακτικά ελάχιστο χρόνο επικοινωνίας παιδιού-πατέρα, προσπαθεί σε συστηματικά δικαστήρια να περιορίσει τον ήδη φειδωλό χρόνο επικοινωνίας που έχει, ενώ παράλληλα επιδιώκει συνεχείς αυξήσεις καταβολών διατροφής.
Τα προβλήματα εντάθηκαν ότι η κόρη του συντρόφου μου, ζήτησε από τη μητέρα της να μετακομίσει στο σπίτι του μπαμπά της. Ξεκίνησαν ευθείς αμέσως ψευδείς κατηγορίες για σεξουαλική παρενόχληση της κόρης του από τον ίδιο. Ο ίδιος συντετριμμένος που καλείται να μπει σε αυτή τη διαδικασία υποφέρει συναισθηματικά, ενώ παράλληλα προσπαθεί να προστατέψει τη κόρη του από αυτή τη δικαστική διαμάχη. Από την άλλη πλευρά η κόρη του, ζητάει συστηματικά να έρθει να μείνει μαζί μας, καθώς νιώθει το περιβάλλον πολύ πιο ασφαλές, ενώ κάθε φορά που αποχωρεί από το σπίτι του μπαμπά της ζούμε δραματικές στιγμές. Σαν μητέρα έχω ένα υγιές χαρούμενο αγόρι (το παιδί μου) και στο σπίτι μας έρχεται για κάποιες ώρες / μέρες ένα παιδί που το βλέπω να αναπτύσσει ψυχολογικά προβλήματα και ενδείξεις κατάθλιψης. Το παιδί είναι πλέον ξεκάθαρο ότι έχει αναπτύξει φοβίες σε σχέση με τη μητέρα του και επιθυμεί να μείνει στον κύκλο του μπαμπά του.
Όλα αυτά θα είχαν αποφευχθεί αν υπήρχε εξ ορισμού σε εφαρμογή το καθεστώς της συνεπιμέλειας. Αν και οι δύο γονείς γνώριζαν εξ αρχής ότι έχουν ίσο χρόνο, ίσες ευθύνες, ίσα δικαιώματα έναντι του παιδιού τους, τα πράγματα θα ήταν ξεκάθαρα και δεν θα οδηγούνταν σε δικαστικές αίθουσες. Η σημερινή δικαστική πρακτική κάνει το παιδί διαζευγμένων γονέων «μήλο της έριδος» και πεδίο διαμάχης. Αναπτύσσει τον ανταγωνισμό μεταξύ γονέων και καταλήγει το παιδί να εργαλειοποιήται για ιδία συμφέροντα. Εν έτη 2020 είναι λυπηρό να μην δίνεται μια άμεση λύση στο θέμα και να καταστούμε παιδία θύματα μιας λανθάνουσας δικαστικής πρακτικής.