Είμαι πατέρας ενός δίχρονου αγοριού. Δυστυχώς η ζωή μου τα έφερε έτσι που αναγκαστήκαμε από όταν γεννήθηκε ακόμα, να στερηθούμε ο ένας τον άλλον. Η συστηματική και νοσηρή άρνηση της μητέρας του να μου επιτρέψει να έχω ουσιαστικό χρόνο και αλληλεπίδραση μαζί του, σε συνδυασμό με την παράλογη δικαστική πρακτική της Ελλάδας του 2020, μας έχει αποκόψει. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή…
Με τη πρώην σύζυγο μου (γνωριμία ενός έτους) αποφασίσαμε ότι έχουμε από κοινού στόχο να κάνουμε οικογένεια – τουλάχιστον έτσι πίστευα τότε. Η ίδια κάτοικος βόρειας Ελλάδας, εγώ Αθηναίος, μετακόμισε στην Αττική ώστε να «στήσουμε την οικογένεια» μας. Η πραγματικότητα όμως ήταν τελείως διαφορετική. Όπως είμαι πλέον σε θέση να γνωρίζω οι κινήσεις που ακολούθησαν ήταν απολύτως μεθοδευμένες ώστε να επιτύχει όλα αυτά που ακολούθησαν.
Από την πρώτη στιγμή που αποφασίσαμε να κάνουμε παιδί επέμεινε να μπούμε στη διαδικασία εξετάσεων γονιμότητας. Από τις πρώτες εξετάσεις φάνηκε ότι έπρεπε να μπούμε στη διαδικασία της εξωσωματικής. Πλήρως αφοσιωμένος στο στόχο της οικογένειας υποστήριξα οικονομικά και συναισθηματικά την προσπάθεια. Έχω χάσει τους γονείς μου από μικρή ηλικία, δεν έχω αδέρφια και η απόφαση να κάνω οικογένεια ήταν μια βαθιά συνειδητή επιλογή. Τρείς εξωσωματικές σε ένα έτος. Δύο αποτυχίες και μία επιτυχία. Ευτυχής, συγκινημένος, έτοιμος για την έναρξη της οικογένειάς μου στα 42 μου.
Με την επιτυχία της εγκυμοσύνης ξεκίνησαν τα προβλήματα. Ξαφνικά η πρώην σύζυγος δεν άντεχε την Αθήνα, έβλεπε παντού πιθανές ερωμένες, παραπονιόταν για τις πολλές ώρες εργασίας μου, για τις επισκέψεις μου στο γυμναστήριο. Έκανα ό,τι περνούσε από το χέρι μου: σταμάτησα το γυμναστήριο, συνεννοήθηκα με τον εργοδότη μου να επιστρέφω σπίτι μου στις 4.00 μ.μ., πήγαινα παντού μαζί της ώστε να μην έχει οποιαδήποτε αμφιβολία για την αφοσίωσή μου σε αυτή.
Δεν άλλαξε τίποτα…. Μετά από μια σειρά εξετάσεων και αφού βεβαιώθηκε η σταθερότητα της εγκυμοσύνης της, στον 6ο μήνα κύησης με εγκατέλειψε αιφνιδίως για να επιστρέψει στη βόρεια Ελλάδα. Τότε ξεκίνησε ο Γολγοθάς μου. Σύντομα κατάλαβα ότι δεν μπορούσα να τη μεταπείσω. Είχε ήδη από καιρό μεταφέρει στο όνομά της την οικογενειακή επιχείρηση που είχαν στον τόπο της. Όλα αυτά φυσικά, εν αγνοία μου. Η απόφαση ήταν από καιρό ειλημμένη με τη συνδρομή του άμεσου οικογενειακού της κύκλου. Παρακαλούσα τρείς μήνες να επιστρέψει. Εις μάτην. Έφτασα να δεχτώ εκβιασμό ότι για να είμαι παρών στη γέννα του παιδιού στην Αθήνα θα έπρεπε να καλύψω αποκλειστικά εγώ εξολοκλήρου τα έξοδα του τοκετού και του γιατρού, ειδάλλως θα γεννούσε σε κάποια κλινική στη βόρεια Ελλάδα και δεν θα μάθαινα ούτε πού ούτε πότε. Το έκανα! Το έκανα γιατί πίστευα ότι η γέννηση του γιού μας θα μαλάκωνε την ψυχή της, θα ξύπναγε μητρικά ένστικτα που θα την έκαναν να επιστρέψει και να χαρίσουμε στο παιδάκι μας ένα υγιές σπιτικό.
Δυστυχώς 40 μέρες μετά τον τοκετό και αφού διέμενε σε σπίτι του οικογενειακού της κύκλου στην Αθήνα (ούτε καν στο σπίτι μας για να μπορέσω να χαρώ λίγο το γιό μου) έφυγε για τη βόρεια Ελλάδα ώστε να συνεχίσει εκεί τη ζωή της αποκλείοντάς με από το παιδί μας. Έκτοτε παλεύω μέσω δικαστηρίων προκειμένου να μου επιτραπεί να έχω έστω λίγη επικοινωνία.
Αυτό που ακολούθησε με σόκαρε! Βρέθηκα να κατηγορούμαι για εξωσυζυγικές σχέσεις, βιαιοπραγίες και ό,τι μπορεί κανείς να φανταστεί, με απώτερο στόχο να παρουσιαστώ στο δικαστήριο ως επικίνδυνος και ακατάλληλος για το παιδί. Κατάλαβα πλέον ότι έπρεπε να «αποδείξω ότι δεν είμαι ελέφαντας». Τεκμήριο αθωότητας για τα ελληνικά οικογενειακά δικαστήρια, αγαπητοί μου, δεν υπάρχει. Σε αυτά μπαίνεις στην αίθουσα ένοχος και προσπαθείς να αποδείξεις την αθωότητά σου. Φυσικά δεν υπήρχε καμία απόδειξη για αυτές τις ψευδείς κατηγορίες. Το δικαστήριο όμως για να καλύψει τις απαιτήσεις της μητέρας που ζητούσε 2000 ευρώ διατροφή, βασίστηκε σε συμπληρώματα που λάμβανα για το γυμναστήριο, δέχτηκε την τοποθέτηση της μητέρας του παιδιού μου ότι δήθεν τα συμπληρώματα αυτά είναι ουσίες ενίσχυσης ανδρισμού, τις οποίες λάμβανα για να έχω εξωσυζυγικές σχέσεις, για να καταλήξει ότι είμαι υπαίτιος της διάσπασης του γάμου ώστε να μου επιδικαστεί πέρα από ένα ποσό διατροφής για το παιδί, ένα επιπλέον ποσό για την ίδια. Έτσι απλά, χωρία αποδείξεις, χωρίς καν ένα όνομα μιας άλλης γυναίκας!
Υπέρογκη διατροφή και το κόστος επικοινωνίας μου με το παιδί όλο δικό μου, συναντήσεις πάντα στο σπίτι της μητέρας στη Β. Ελλάδα, δύο Σαββατοκύριακα το μήνα για κάποιες ώρες. Αυτή ήταν η αρχή. Αλλά η αγάπη μου για το παιδί δεν με σταμάτησε ποτέ. Δύο χρόνια τώρα παίρνω αεροπλάνο, νοικιάζω αυτοκίνητο, πληρώνω διαμονή και πηγαίνω στο παιδί μου. Προσπάθεια που προφανώς προκάλεσε απογοήτευση στην ίδια και τον οικογενειακό της κύκλο. Αυτός ο πατέρας δεν το βάζει κάτω; Σταμάτησε την προσωπική του ζωή και όλα του τα εισοδήματα πήγαιναν σε αυτόν του τον αγώνα; Έπρεπε να με σταματήσουν με άλλο τρόπο. Τον βρήκαν!
Ψευδείς κατηγορίες, με μάρτυρες τους παππούδες! Ξέρεις τι είναι να πηγαίνεις 500 χιλιόμετρα μακριά να δεις το παιδί σου και να περνάς τη μέρα σου στο κρατητήριο επειδή κάποιος απλά σε κατηγόρησε για επίθεση; Ξέρεις τι είναι να έχεις ελάχιστες ώρες να δεις το παιδί σου, να διανύεις με λαχτάρα 500 χιλιόμετρα και αντ΄ αυτού να βρίσκεσαι σε ένα κελί, όπου κρατούνται εγκληματίες;
Δεν με σταμάτησε όμως ούτε αυτό. Πέτυχα δικαστικά να παίρνω το παιδί μου εκτός σπιτιού της μητέρας. Να είμαι εκεί ένα ολόκληρο Σαββατοκύριακο και να το βλέπω σπαστές ώρες επειδή δήθεν είναι ακόμα μικρό. Τον αγαπώ. Μου λείπει. Έμαθε τη λέξη μπαμπάς από εμένα. Κάνεις ποτέ δεν του είπε ότι έχεις μπαμπά. Παραβιάσεις δικαστικών αποφάσεων από την πλευρά της μητέρας; Πολλές. Συστηματικές! Να πηγαίνω εκεί και να μη μου δίνουν το παιδί. Να μάχομαι να έχω μερικά λεπτά βιντεοκλήση, να την κερδίζω και να έχω τον περίγυρο να παρευρίσκεται στην διαδικτυακή επικοινωνία και να αποσπά τη προσοχή του παιδιού ώστε να μην έχει την ελάχιστη επαφή με το πατέρα του.
Έκανα δικαστήριο ώστε να μην το βαφτίσουν μόνοι τους. Κέρδισα! Ευτυχώς κατάλαβε η δικαστής την κατάσταση. Έγινε η βάφτιση στην Αθήνα, όταν το παιδί ήταν πια δύο χρονών. Τότε, για πρώτη φορά είδε τότε το σπίτι μου, το σπίτι του πατέρα του, και τους λοιπούς συγγενείς του! Η οικογένεια της μητέρας; Προσέλαβαν φωτογραφικό συνεργείο με εντολή να μην υπάρχει στα πλάνα του βίντεο και στις φωτογραφίες ο πατέρας, εγώ. Μάταια την παρακαλούσα να βγούμε οι τρεις μας μια φωτογραφία για να έχει το παιδάκι μας αύριο μια εικόνα με τους γονείς του μαζί στην τόσο σημαντική στιγμή της βάφτισής του. Ακόμα και αυτό το αρνήθηκε. Όχι σε εμένα! Στο παιδί μας το αρνήθηκε…
Το παιδί μας γεννήθηκε καταδικασμένο να ζήσει σε ένα περιβάλλον αποξενωτών. Μακριά από τον πατέρα του – για πάντα!
Έναν πατέρα που είναι εκεί όποτε του δίνει χρόνο το δικαστήριο. Που μάχεται και εξευτελίζεται στις δικαστικές αίθουσες παρακαλώντας για λίγες ώρες χρόνου με το παιδί του. Με το αντίπαλο δέος να μάχεται λυσσαλέα να περιορίσει τις επαφές μαζί του αλλά να παίρνει παράλληλα υπέρογκες διατροφές. Έναν πατέρα που πάει με εισαγγελική παραγγελία να μάθει για τα εμβόλια του παιδιού του. Που δεν του έχουν δώσει ποτέ το βιβλιάριο υγείας του παιδιού του. Που μαθαίνει κατά λάθος από τυφλές έρευνες στα γύρω νοσοκομεία ότι το παιδί του νοσηλεύτηκε για δύο μέρες σε κρίσιμη κατάσταση, την ώρα που η φροντιστής του, στα καθημερινά του ερωτήματα (τα οποία ήταν υποχρεωμένη δικαστικά να απαντά) του έλεγε ότι ο μικρός του είναι μια χαρά και παίζει χαρούμενος!
Μια ελπίδα έμεινε για εμένα και το παιδί μου. Η συνεπιμέλεια! Προς όλους τους γονείς απευθύνω μια έκκληση! Στηρίξτε την αλλαγή του νόμου. Σαφώς και υπάρχουν ακατάλληλοι γονείς (μπαμπάδες και μαμάδες). Αυτός δεν είναι λόγος όμως να αποκόπτονται κατάλληλοι και αφοσιωμένοι γονείς από τα παιδιά τους. Βοηθήστε τον αγωνιστή και αφοσιωμένο γονιό! Βοηθήστε τα παιδιά μας!