Βιώνω την κατάσταση που ακολουθεί από ένα διαζύγιο ως γιαγιά. Ως μητέρα είδα το γιό μου να εξέρχεται της έγγαμης συμβίωσης τον Οκτώβριο του 2013. Μετά από 13 χρόνια γάμου το ζευγάρι αποφάσισε να διακόψει τη συμβίωση του, γεγονός σύνηθες στη σύγχρονη κοινωνία μας. Αυτό που ακολούθησε εξέπληξε, τραυμάτισε και στοίχειωσε τις ζωές όλων μας. Τόσο της δικής μας ως παππούδες, όσο και του γιού μου και κατ’ επέκταση του εγγονιών μου.
Δυο παιδιά 6 και 3 ετών τότε, που είχαν μάθει και μεγαλώσει με την ενεργή συμμετοχή του μπαμπά τους στη καθημερινότητα τους, υποχρεώθηκαν να τον αποχωριστούν και να στερηθούν τη συστηματική του φροντίδα. Ο πατέρας τους προσπαθώντας να εξέλθει της έγγαμης συμβίωσης με τον ηπιότερα δυνατό τρόπο προέβη σε συστηματικές υποχωρήσεις ώστε να εδραιώσει ουσιαστική και σταθερή παρουσία και συμμετοχή στην ανατροφή τους.
Η μητέρα επέλεξε να ακολουθήσει μια διαφορετική τακτική: αυτή της αποξένωσης. Ξεκίνησε ένα συστηματικό δικαστικό αγώνα όπου προσπαθούσε να περιορίσει την επαφή των παιδιών με τον πατέρα τους και εν τέλη να τα αποκόψει από αυτόν. Παράλληλα επεδίωκε υπέρογκες διατροφές ανάγοντας την επαφή παιδιών – πατέρα σε μία εμπορική συναλλαγή, όπου το αντικείμενο συναλλαγής εν τέλη γινόταν ο χρόνος επικοινωνίας μεταξύ παιδιού και γονέα. Παρόλο που το δικαστήριο ποτέ δεν αναγνώρισε τις πλασματικές οικονομικές ανάγκες πάνω στις οποίες προσπαθούσε να χτίσει τις οικονομικές της απαιτήσεις (από το Σεπτέμβριο του 2014), επανέρχεται συστηματικά με νέα δικόγραφα επιδιώκοντας όλο και μεγαλύτερα ποσά.
Όντας απογοητευμένη από τα ποσά που κατάφερε εν τέλη να αποσπάσει μέσω των δικαστικών της αγώνων, ξεκίνησε μια συστηματική προσπάθεια αποξένωσης των παιδιών από τον πατέρα τους. Σειρά παραβιάσεων δικαστικών αποφάσεων περί επικοινωνίας, αποκοπή του πατέρα από την ουσιαστική ενημέρωση του για την εξέλιξη και υγεία των παιδιών του, συνεχή προσκόμματα στην ομαλή διεξαγωγή όποιων επικοινωνιών εν τέλη πραγματοποιούνταν Αντιστοίχως ο πατέρας προέβη σε μια σειρά σχετικών μηνύσεων για αυτές τις παραβιάσεις, δυστυχώς χωρίς κανέναν αποτέλεσμα ή περιορισμό σε αυτή την αποξενωτική πρακτική. Πατέρας και ανιόντες του εξαιρούνται συνεχώς σημαντικών στιγμών στη ζωή των παιδιών. Ενδεικτικά : παρουσία σε σχολικές εορτές, σε δραστηριότητες, σε Χριστουγεννιάτικες οικογενειακές εκδηλώσεις, άρνηση τηλεφωνικής επικοινωνίας σε γενέθλια και γιορτές, δώρα που ποτέ δεν έφταναν στα παιδιά. Παντού και πάντα αντιμετωπίζεται η πατρική γραμμή ως «ξένη».
Τα τελευταία 6 χρόνια τα παιδιά βιώνουν ένα ιδιότυπο καθεστώς ομηρίας, όπου το μίσος και η απαξίωση τόσο του ετέρου γονέα όσο και το πατρικού οικογενειακού κύκλου καλλιεργείται συστηματικά. Ο γιος μου πλέον έχει αρχίσει να βιώνει τις επιπτώσεις αυτής της ψυχολογικής πίεσης. Νέος ακόμα παρουσίασε καρδιακή πίεση ενώ ο πατέρας του (παππούς των παιδιών) έχει υποστεί σειρά καρδιολογικών επεμβάσεων μετά την έναρξη αυτού του δικαστικού αγώνα. Όλη η οικογένεια έχει εισέλθει σε ένα καθεστώς πένθους για την απώλεια και απουσία των δύο εγγονιών του. Σε ένα δικαστικό σύστημα που πάντα αποδίδει την αποκλειστική επιμέλεια στη μητέρα, όσο κακή άσκηση και αν προκύπτει ότι εφαρμόζει, τα παιδιά καταδικάζονται να βιώνουν ένα νοσηρό καθεστώς αποξένωσης και αποκλεισμού. Το υπέρτατο αγαθό της αγάπης και ενδιαφέροντος που αξίζει σε όλα τα παιδιά, παιδιά τα στερούνται με αποκλειστική υπαιτιότητα μιας μητρικής γραμμής τυφλά οδηγούμενης από εμπάθεια.
Για αυτά τα παιδιά, για άλλα τόσα στο παρελθόν και για τα επόμενα που θα πέσουν θύματα παρόμοιων καταστάσεων, ο εκσυγχρονισμός του ελληνικού οικογενειακού δικαίου είναι η τελευταία σανίδα σωτηρίας.