Είμαι με το σύντροφο μου το τελευταίο χρόνο. Εκείνος, αφοσιωμένος πατέρας ενός τρίχρονου κοριτσιού. Ένα τρίχρονο κορίτσι που λόγω των συνθηκών έχει ωριμάσει πολύ γρηγορότερα από τα υπόλοιπα παιδιά της ηλικίας του.
Ποιες συνθήκες όμως είναι αυτές που οδηγούν ένα κορίτσι σε αυτή τη τρυφερή ηλικία να λειτουργήσει, να αντιληφθεί, να συμπεριφερθεί εν μέρη με την οπτική ενηλίκου; Δυστυχώς την ευθύνη για αυτό έχουν δύο φορείς. Δύο φορείς που κατά τη δική μου προσέγγιση όφειλαν να διασφαλίσουν με κάθε τρόπο την ασφαλή ανάπτυξη του κοριτσιού αυτού: η μητέρα του πρωτίστως και εν συνεχεία οι δικαστικές αρχές.
Αμφότεροι έχουν εφαρμόσει μια πρακτική αποθάρρυνσης και περιορισμού επικοινωνίας του παιδιού έναντι του βιολογικού του πατέρα.
Πρωτίστως λοιπόν η μητέρα: συστηματική παρεμπόδιση επικοινωνίας, καταστρατήγηση δικαστικών αποφάσεων, απόρριψη βιντεοκλήσεων, ψευδείς κατηγορίες προς τον πατέρα, χρήση ψευδομαρτύρων, προσκόμματα στην ελεύθερη επικοινωνία με πρόσχημα την εφαρμογή της καραντίνας λόγω πανδημίας (τρείς συνεχόμενοι μήνες), άρνηση ενημέρωσης του πατέρα για θέματα υγείας και εξέλιξης. Αποκοπή αυτού από το μείζον θέμα της υγείας του παιδιού – ενός παιδιού που αντιμετωπίζει προβλήματα υγείας. Καμία πρόσβαση στο πατέρα στον ιατρικό του φάκελο, τόσο μέσω ιδιώτη παιδίατρου (το όνομα του οποίου παραμένει άγνωστο) όσο και μέσω νοσοκομείων.
Δευτερευόντως οι δικαστικές αρχές: εξ ορισμού αποκλειστική επιμέλεια στον ένα γονέα, συγκεκριμένα στη μητέρα. Κανένας ακόλουθος έλεγχος για την ορθή άσκηση επιμέλειας. Η μητέρα λειτουργεί αποξενωτικά προς το παιδί, καταστρατηγεί την έννοια της κοινής γονικής μέριμνας συστηματικά. Οι δικαστικές αρχές σιωπούν. Αγνοούν τις συστηματικές εκκλήσεις του πατέρα για τη βοήθεια τους. Αμέτοχοι παρακολουθούν τις εξελίξεις, χωρίς καμία κρητική ματιά ως προς το προσώπου που έχει αναλάβει de facto την αποκλειστική επιμέλεια του παιδιού.
Όταν το παιδί έρχεται τις οριζόμενες από τη δικαστική απόφαση ώρες στο σπίτι του πατέρα του και περνά λίγο χρόνο μαζί του και με τους ανιόντες του, είναι τρισευτυχισμένο. Γεμίζει τους τοίχους του σπιτιού με γέλια και φωνές χαράς. Παίρνει τόση αγάπη από τη γιαγιά της εδώ..τον ξάδερφο..τη θεία.. εμένα πλέον. Είμαστε μια μεγάλη αγαπημένη οικογένεια! Είναι πολύ δεμένη με τον μπαμπά της. Και γι’ αυτό την αγαπώ διακριτικά. Είναι ήδη πολύ μπερδεμένη. Δε θα ήθελα να τη δυσκολέψω παραπάνω. Την φροντίζω, της φτιάχνω πρωινό, παίζουμε, κοιμόμαστε αγκαλιά και θα είμαι δίπλα της πάντα αλλά όποτε και όπως η ίδια θέλει!
Η αναχώρηση; Δραματική! Ένα παιδί που καλείται να αποδεχτεί την εφαρμογή της δικαστικής απόφασης (όσο ακατανόητη και αν του είναι). Ένα παιδί που με δάκρυα στα μάτια κάθε δεύτερη Κυριακή ψελλίζει «δε θέλω.. αλλά πρέπει… ε μπαμπά;»
Από την άλλη ο πατέρας. Τραγική φιγούρα. Απογοητευμένος, φοβισμένος για το τι πρόκειται να ακολουθήσει. Κοιμάται και ξυπνάει με την κορούλα του στη σκέψη του.
Αν δεν επέλθουν άμεσα αλλαγές στο δικαστικό σύστημα και στη δικαστική νοοτροπία, είναι σίγουρο ότι στο μέλλον θα περάσουν και άλλα παιδιά αυτά που ζει η μικρή μας πριγκίπισσα. Στη δική μας κατανόηση η λύση είναι μονόδρομος. Συνεπιμέλεια. Κοινή και αδιάσπαστη γονική μέριμνα. Ίσες γονικές υποχρεώσεις και ευθύνες. Ποινικοποίηση αποξενωτικών πρακτικών με θύμα τα παιδιά. Ίσος χρόνος με τους δύο γονείς με άμεση εφαρμογή εναλλασσόμενης κατοικίας. Έχει έρθει η στιγμή οι Έλληνες γονείς να κάνουν υπερήφανα τα παιδιά τους!
Βάχλα Κατερίνα