Το Σύνδρομο που εξηγεί πολλά ως προς τη συμπεριφορά των παιδιών σε περιπτώσεις συγκρουσιακών διαζυγίων. Η έκφρασή του γίνεται αντιληπτή, όταν συναντούμε έντονη επιθετικότητα απέναντι στον ένα γονέα, η οποία καλλιεργείται από τον άλλο γονέα. Ήτοι επιθετικές συμπεριφορές μεταξύ του ζευγαριού μεταφέρονται στο παιδί, το οποίο δηλητηριάζεται από τον έναν γονέα με διάφορες κατηγορίες εναντίον του άλλου. Αποτέλεσμα αυτής της συμπεριφοράς είναι το παιδί να πάρει το μέρος του κατήγορου και ν’ απομακρύνεται σταδιακά συναισθηματικά και πραγματικά από τον άλλο γονέα.
Οι θύτες στην προκειμένη περίπτωση είναι οι γονείς. Υπάρχουν αυτοί που δεν αντιλαμβάνονται ότι με αυτή τη συμπεριφορά ουσιαστικά δηλητηριάζουν το παιδί τους και γι’ αυτό επιτίθενται στον έτερο γονέα και τον απαξιώνουν. Σε αρκετές περιπτώσεις λειτουργούν εντελώς συνειδητά, για να υπονομεύσουν τον έτερο γονέα. Αυτή η συμπεριφορά πολλές φορές καταλήγει σε εμμονή που αποσκοπεί στη διακοπή κάθε δεσμού του παιδιού με τον άλλο γονέα, αντιμετωπίζοντας το παιδί ως τρόπαιο σε ένα δικαστικό αγώνα.
Η γονική αποξένωση δημιουργεί άγχος και στρες, πολλές φορές οδηγώντας στη θλίψη και κατάθλιψη τόσο των παιδιών όσο και των γονέων.
Στη Βραζιλία το 2010 ψηφίστηκε νόμος όπου όρισε ως γονική αποξένωση «την παρέμβαση στην ψυχολογική διαμόρφωση του παιδιού ή του εφήβου που προωθείται ή προκαλείται από έναν από τους γονείς, από τους παππούδες και τις γιαγιάδες ή από εκείνους που έχουν το παιδί ή τον έφηβο υπό την εξουσία, την επιμέλεια ή την εποπτεία τους, συνεπεία της οποίας απαρνείται τον γονέα ή προκαλεί βλάβη στην εγκαθίδρυση ή τη διατήρηση των δεσμών με αυτόν». Στο νόμο ορίζονται πρακτικές που αποδεικνύουν την μέθοδο της γονικής αποξένωσης, όπως ψευδείς κατηγορίες, μετεγκατάσταση του παιδιού σε άλλη πόλη ή χώρα, η στέρηση επαφής και άλλα. Εκεί ο νόμος αναφέρει (άρθρο 3) «… Η πρακτική της γονικής αποξένωσης παραβιάζει το θεμελιώδες δικαίωμα του παιδιού ή του εφήβου στην υγιή οικογενειακή ζωή, υποβαθμίζει τη στοργή στις σχέσεις με τον γονέα και με την οικογενειακή ομάδα, συνιστά ψυχική κακοποίηση κατά του παιδιού ή του εφήβου και μη συμμόρφωση με τα καθήκοντα που είναι συνυφασμένα με τη γονική μέριμνα…».
Η Βραζιλία ξέρει και νομοθετεί, η Ελλάδα μπορεί; Ξέρει;
Ναι, η ελληνική πολιτεία και ξέρει και μπορεί! Μια γρήγορη ανασκόπηση στα σχόλια της δημόσιας διαβούλευσης για τον αναμορφωμένο νόμο για την ενδοοικογενειακή βία αναδεικνύει την τοποθέτηση της κοινωνίας. Χιλιάδες πολίτες μπήκαν στην διαδικασία να καταθέσουν τα βιώματά τους και την ανάγκη αντιμετώπισης του φαινομένου. Η πολιτεία στην αιτιολογική της έκθεση αναφέρεται σε αυτά τα σχόλια, αλλά αποφαίνεται, ότι «δεν είναι ακόμα η ώρα για την νομοθέτηση της γονικής αποξένωσης».
Αλήθεια πότε είναι;
Με το N.4800/21 εισήχθη και κατοχυρώθηκε η από κοινού φροντίδα του παιδιού μετά από τη διάσπαση της συμβίωσης των γονέων. Αλήθεια, εν έτη 2024, ο νόμος του 2021 εφαρμόζεται από τα δικαστήρια;
Ο μοναδικός τρόπος να μη βρεθεί κάποιο παιδί σε τέτοια θέση είναι η ισόχρονη ανατροφή από αμφότερους τους γονείς του.
Δικαστική εξουσία και πολιτεία οφείλουν να δώσουν λύση. Το πρόβλημα είναι γνωστό, η λύση ξεκάθαρη. Γιατί κωφεύει;