Είμαι πατέρας ενός 12χρονου αγοριού, διαζευγμένος από το 2015. Μέχρι πρότινος είχαμε άριστες σχέσεις. Ήμασταν πολύ δεμένοι. Είχαμε μια ιδιαίτερη σύνδεση. Αυτή η μοναδική σχέση πατέρα – γιού. Ας πάρω όμως τα πράγματα από την αρχή.
Μπήκαμε το 2015 σε καθεστώς αποκλειστικής επιμέλειας από τη μητέρα. Δυστυχώς οι συνθήκες δεν ήταν οι βέλτιστες. Μετά από σειρά παραβιάσεων από μέρους της μητέρας και επαναλαμβανόμενης τριβής τόσο σε σχέση με το παιδί όσο και σε σχέση με εμένα, οδηγηθήκαμε ξανά στις αίθουσες των δικαστηρίων. Αυτή τη φορά, εγώ, ως πατέρας, διεκδίκησα αποκλειστική επιμέλεια μετά και από παραίνεση του ίδιου μου του παιδιού.
Η κακή άσκηση επιμέλειας, αναγνωρίστηκε από το δικαστικό σώμα και μου παραχωρήθηκε εν τέλη συνεπιμέλεια σε συγκεκριμένους τομείς: υγεία και εκπαίδευση. Καινοτόμα αντίδραση δικαστηρίου για τα ελληνικά δικαστικά δρόμενα του οικογενειακού δικαίου θα έλεγε κανείς. Έλυσε τα προβλήματα; Εξυπηρέτησε τα συμφέροντα του παιδιού; Εξομαλυνθήκαν οι σχέσεις; Κατάφερε αυτή η απόφαση να προωθήσει πνεύμα συνεργασίας; Δυστυχώς όχι. Απεδείχθη ότι η νομική συνεπιμέλεια που εφαρμόστηκε από το δικαστήριο δεν ήταν αρκετή ώστε να εξυπηρετήσει το συμφέρον του τέκνου.
Οι συνθήκες διαβίωσης του παιδιού χειροτέρευαν και στις αρχές του 2020 οδηγήθηκα εκ νέου, με την παρότρυνση και πάλι του παιδιού, να καταθέσω νέα αγωγή. Zητούσα πλήρη συνεπιμέλεια, ίσο χρόνο με τους δυο του γονείς και εναλλασσόμενη κατοικία. Αυτή ήταν η έναρξη ενός νέου κύκλου αντιδράσεων. Τέσσερεις μέρες μετά την επίδοση τη αγωγής μου βίωσα στο έπακρο την έννοια της αποξένωσης. Σε τέσσερεις μέρες το παιδί άρχισε να αντιδρά στην παρουσία μου και ξεκίνησε να αρνείται την επικοινωνία μαζί μου!
Έκτοτε δεν είχα την ευκαιρία να έχω χρόνο με το παιδί μου. Πέρασαν έξι μήνες. Έξι μήνες βασανιστικοί. Δεν κατάφερα να του πω χρόνια πολλά ούτε στο τηλέφωνο. Δεν πήγαμε διακοπές μαζί τον φέτος Αύγουστο. Μου λείπει το παιδί μου. Τον υπεραγαπώ. Μου λείπει η φωνή του, το χαμόγελο του, ο ήχος του γέλιου του. Μου λείπουν οι μέρες που παίζαμε playstation μαζί στον καναπέ. Μου λείπουν οι μέρες που βλέπαμε σειρές με σούπερ ήρωες μαζί στη τηλεόραση. Πηγαίνω κάθε δύο μέρες στο σχολείο του. Κάθομαι στα κάγκελα και περιμένω το διάλειμμα για να του μιλήσω. Φοβάται να με πλησιάσει. Του γράφω σημειώματα και τα δίνω σε συμμαθητές του να τα μεταφέρουν για λογαριασμό μου. Του λέω πόσο τον αγαπώ, πόσο μου λείπει. Φοβάμαι και εγώ. Φοβάμαι για το παιδί μου. Τι νιώθει; Τι του συνέβη; Τι έχει ειπωθεί και τον έχει στρέψει εναντίον μου; Τι έγινε;
Πλέον για εμένα είναι ξεκάθαρο. Μόνο ένας τρόπος υπάρχει. Συνεπιμέλεια ως βάση συζήτησης με τον έτερο γονέα. Ίσος χρόνος με τους δύο γονείς. Να μην μπορεί κανείς εκ των δύο να επηρεάσει αρνητικά το παιδί έναντι του άλλου γονέα. Ο χρόνος που χάνει το παιδί μου μαζί μου, με τον μπαμπά του, δεν γυρίζει πίσω. Ο χρόνος τρέχει…. Τρέχει υπέρ του αποξενωτή γονέα… κυλάει αργά για το αποξενωμένο παιδί…. Οι παιδικές εικόνες μένουν για πάντα. Δεν αξίζει στο παιδί μου να βιώνει αυτή τη κατάσταση. Εγώ; Είμαι ψυχολογικό ράκος. Είμαι απογοητευμένος και ελπίζω μόνο στη δικαίωση του παιδιού μου.
Πρέπει η κοινή γνώμη να καταλάβει. Να καταλάβει ότι όλοι είμαστε υπεύθυνοι για την εξέλιξη των παιδιών μας. Όλοι σήμερα πρέπει να παλέψουμε για το δικαίωμα των παιδιών μας να ζούνε, να βιώνουν την παρουσία και των δύο τους γονέων. Το παιδί μου ακρωτηριάζεται συναισθηματικά καθημερινά. Θέλω αυτό το μαρτύριο μας να τελειώσει. Θέλω να επανέλθουν οι ισορροπίες.
Ζητώ το αυτονόητο δικαίωμα του παιδιού μου να με έχει κοντά του.
Αλέξανδρος