Είμαι πατέρας δύο υπέροχων παιδιών, 7 και 3,5 ετών.
Χώρισα με τη πρώην σύζυγο μου πριν δύο χρόνια. Η τακτική ήταν η ίδια με πλείστες άλλες περιπτώσεις. Μπήκα στην δικαστική αίθουσα να διεκδικήσω την συνεπιμέλεια των παιδιών μου και βρέθηκα συκοφαντικά κατηγορούμενος για ενδοοικογενειακή βία. Κατηγορίες οι οποίες δεν επαληθεύτηκαν ποτέ. Αργότερα κατάλαβα ότι αυτή είναι η συνήθης πρακτική των δικηγόρων σε αντιδικίες οικογενειακού δικαίου. Για εμένα; Δέος! Δέος στην ικανότητα της πρώην συντρόφου μου να διαγράψει όλες μας τις στιγμές, την πατρική μου ιδιότητα, τις ψυχική βλάβη που θα μπορούσε να προκαλέσει στα αγγελούδια μιας μια τέτοια κατηγορία για τον μπαμπά τους.
Κατά τη διάρκεια του γάμου αισθάνομαι ότι ήμουν υποδειγματικός σύζυγος. Ασχολούμουν με τα παιδιά, αναλάμβανα τις υποχρεώσεις του σπιτιού, τόσο πρακτικά όσο και οικονομικά. Δεν είχα ποτέ προσβάλει την πρώην σύζυγο μου και πάντα της έδειχνα την αγάπη μου. Ακόμα και όταν δεχόμουν ψυχολογική βία από την ίδια και τη πεθερά μου, την υπέμενα στωικά καθώς ήξερα πόσο σημαντικό ήταν να κρατήσω τη συνοχή της οικογενείας μου. Αυτό που ακολούθησε με άφησε εμβρόντητο…. Ψευδείς κατηγορίες, προσβολή προσωπικότητας, ανδρισμού, συκοφαντίες… Τα παιδία; Παρατηρητές… Παρατηρητές ενός θέατρου παραλογισμού… Φριχτές ημέρες…
Έκτοτε και για δύο συνεχόμενα χρόνια πολεμάω – όχι την πρώην σύζυγο μου, δεν έχει νόημα – πολεμάω μέσα σε ένα μονομερές δικαστικό σύστημα να αποδείξω ότι είμαι μπαμπάς. Ότι αγαπώ τα παιδιά μου και ότι αυτά με αγαπούν. Η δύναμη μου; Η δύναμη μου είναι τα χαμόγελα των παιδιών μου, τα γέλια τους, οι φωνές τους όταν με φωνάζουν μπαμπά και τρέχουν στην αγκαλιά μου. Για το δικαστικό σύστημα είμαι αόρατος. Για τη πρώην σύζυγο μου παρίας. Για τα παιδιά μου; Ο μπαμπάς! Και θα είμαι εκεί για πάντα. Και θα παλεύω για πάντα.
Για αυτό το δικαστικό σύστημα δεν έχει σημασία ότι είμαι τυπικός στις οικονομικές μου υποχρεώσεις απέναντι στα παιδιά μου. Δεν έχει σημασία ότι δεν χάνω λεπτό από ψήγματα επικοινωνίας που μου έχουν δώσει με φειδώ. Παράλληλα δεν έχει σημασία που η πρώην σύζυγος μου παραβιάζει με κάθε τρόπο τη δομή επικοινωνίας που έχει διατάξει το δικαστικό σώμα υπό μορφή απόφασης. Η άμυνα μου; Μία και μοναδική. Η καταγγελία των παραβιάσεων υπό μορφή μηνύσεων. Στο σύνολο 52 μέχρι σήμερα! 52! Ο πραγματικός τους αριθμός; Πάνω από 200. Μπορώ να κάνω 200 μηνύσεις; Πόσο να αντέξω οικονομικά; Τα παιδιά ζουν σε απόσταση δύο λεπτών από τον μπαμπά τους. Δίπλα! Και όμως, υπήρχαν εποχές όπου έκαναν να τον δουν από ενάμιση έως τρεισήμισι μήνες, μόνο και μόνο επειδή ο γονέας που είχε την αποκλειστική επιμέλεια δημιουργούσε προσκόμματα.
Το αποτέλεσμα; Κανένα! Τίποτα! Κανείς ποτέ δεν την έχει καταδικάσει για αυτή της τη συμπεριφορά! Κανείς ποτέ δεν έχει αναγνωρίσει τη συστηματική προσπάθεια της να περιορίσει το χρόνο των παιδιών με τη πατρική τους γραμμή! Κανείς ποτέ δεν αναγνώρισε στη συμπεριφορά αυτή «κακή άσκηση επιμέλειας». Φαίνεται να είναι η τακτική αποδεκτή από το δικαστικό σύστημα. Φαίνεται να θεωρείται φυσιολογικό ένας γονέας να αποκόπτει τα παιδιά του από τον άλλο γονέα. Οι αρχές με έχουν καταστήσει επαίτη χρόνου με τα παιδιά μου.
Σήμερα ζητάω συνεπιμέλεια και εναλλασσόμενη κατοικία. Μάρτυρας μου στο δικαστήριο το ίδιο μου το παιδί που ζητάει να είναι με τον μπαμπά του. Δεν συμφωνώ με το καθεστώς της αποκλειστικής επιμέλειας. Όσα και αν έχουμε να χωρίσουμε μεταξύ μας οι δύο πρώην σύζυγοι πρέπει να μπουν στην άκρη. Έχουμε δύο παιδιά μαζί. Δύο θησαυρούς. Τους θησαυρούς αυτούς τους προσέχεις. Τους αξίζει μόνο αγάπη. Τους αξίζει να μάθουν τι είναι σεβασμός, να τον δείχνουν και να τον λαμβάνουν.
Καλώ όλους τους γονείς. Μπαμπάδες – μαμάδες. Είμαστε μαζί. Έχουμε κοινό στόχο. Την ευημερία των παιδιών μας. Ας παλέψουμε όλοι μαζί για αυτά. Η αγάπη μας για τα παιδιά μας είναι πιο πάνω από όλα. Αν σε κερδίζει η αντιδικία σου έναντι του άλλου γονέα, πρέπει να αναρωτηθείς; Τελικά πόσο αγαπάω τα παιδιά μου; Αδυνατώ να δεχτώ ότι η εμπάθεια υπερνικά την αγάπη για τα παιδιά μας. Μονόδρομος: Συνεπιμέλεια, ίσος χρόνος με τους δύο γονείς, εναλλασσόμενη κατοικία.