Το ανθρώπινο είδος ανήκει στα είδη που δύο γονείς φροντίζουν τα μικρά τους. Όμως, στις σύγχρονες, ανεπτυγμένες, δυτικές κοινωνίες, τα αρσενικά του ανθρωπίνου είδους έχουν οδηγηθεί σε μια αφύσικη συμπεριφορά, αντιτιθέμενη σε ενστικτώδεις αντιδράσεις τους, όπου απαιτείται, άλλως αναμένεται, να υποταχθεί σε κοινωνικές ρυθμίσεις τύπου «διαζυγίου», να καταπιέσει το αρχέγονο ένστικτό διασφάλισης της προστασίας των μικρών του, να αναβληθεί η αίσθηση της πατρότητας, να αποδεχτεί την «αρπαγή» των μικρών του. Αντιστοίχως τα μικρά τους, καλούνται να ακολουθήσουν αυτές τις κοινωνικές επιταγές και να αποδεχθούν την απώλεια του ενός γονέα τους, ως οργανισμός να μάθει να στερείται τους ενός μισού της δημιουργίας του και να βιώσει το αίσθημα της ορφάνιας και τα αναπτυξιακά και κοινωνικά μειονεκτήματα μιας τέτοιας συνθήκης.
Αντίθετα δε με αυτές τις κοινωνικές επιταγές, η τέχνη αναδεικνύει αυτά τα πατρικά ένστικτα, τα αναγνωρίζει και τα τιμά, δημιουργώντας ζωγραφικούς πίνακες, θεατρικές παραστάσεις, κινηματογραφικές ταινίες, με θεματική την ανιδιοτελή τάση της πατρικής οντότητας να διασφαλίσει την παρουσία των τέκνων του κοντά του, την ευημερία και προστασία τους. Εν συνεχεία η κοινωνία, σε ορισμένες περιπτώσεις, αποδέχεται, αναγνωρίζει και δικαιολογεί τις ακρότητες που περιγράφονται σε τέτοιες θεματικές πολιτισμικών εκφάνσεων, π.χ. ο πατέρας εκδικητής ή τιμωρός των προσώπων που στέρησαν ή έβλαψαν τα παιδιά του. Αντιμετωπίζεται ως κάτι φυσιολογικό και αναμενόμενο, ενώ ο θεατής ταυτίζεται με την ενστικτώδη συμπεριφορά της πατρικής φιγούρας, ενδόμυχα δικαιολογώντας ακραίες αντιδράσεις. Παραδείγματα χολιγουντιανών επιτυχιών (Taken, Εκδικητής κτλ.) αναδεικνύουν περιπτώσεις που πατέρας «παίρνει τον νόμο στα χέρια του» ώστε να ανακτήσει ή να αποδώσει δικαιοσύνη για το απαχθέν παιδί του.
Ανάγοντας τις σύγχρονες κοινωνικές επιταγές και δη τις περιπτώσεις διαζυγίου, καλούμαστε να αναγνωρίσουμε ως φυσιολογική ή αναμενόμενη ροή και εξέλιξη, την «αρπαγή» του παιδιού από τον πατέρα, καθιστώντας τον παρατηρητή της ζωής του παιδιού, με εκ περιτροπής ευκαιρίες συναναστροφής του με αυτό. Αντιστοίχως το παιδί καλείται να διαγράψει τον πατέρα του από την καθημερινότητα του και να μαθαίνει να επιβιώνει χωρίς την στήριξη και συμβουλευτική του. Σε δε χειριστικές περιπτώσεις (οι οποίες δυστυχώς για τις σύγχρονες κοινωνίες δεν σπανίζουν), το παιδί οδηγείται σε σταδιακή αποξένωση από το πατρικό του πρότυπο με καταστροφικές συνέπειες στην ψυχοσωματική του ανάπτυξη (όπως προκύπτει από όλες τις σύγχρονες επιστημονικές έρευνες και μετα-αναλύσεις ειδικών).
Αυτού του είδους η «αρπαγή» παιδιών σήμερα πραγματοποιείται κεκαλυμμένη με νομικές επιταγές και αποφάσεις δικαστηρίων, ακόμα και σε ανεπτυγμένες δυτικές κοινωνίες όπως την ελληνική, ενεργώντας αντίθετα στην ενστικτώδη έκφανση της πατρικής αγάπης προς τα παιδιά του και της γονικής αγάπης των παιδιών προς τον πατέρα τους. Η συνθήκη αυτή έχει οδηγήσει την κοινωνία σε μια αέναη ανάλωση συζητήσεων περί γονεϊκής αποξένωσης, προκαλώντας ανεπανόρθωτη ζημία σε παιδία και ενηλίκους (γονείς, ανιόντες και λοιπούς συγγενείς απαχθέντων τέκνων) μετά την διάσπαση της συμβίωσης των γονέων τους.
Αυτή η πρακτική, μπορεί κάποτε να εξυπηρετούσε κοινωνικές ανάγκες και συνθήκες όπως διαμορφώνονταν σε ένα καθεστώς όπου ο πατέρας λειτουργούσε προσφέροντας υλικά στον οικογενειακό κύκλο και η μητέρα είχε τον αποκλειστικό ρόλο του φροντιστή της οικογένειας (τέκνων και πατέρα), αλλά τα τελευταία 40 χρόνια η εικόνα αυτή έχει ανατραπεί. Πάροχοι στην οικογένεια είναι αμφότεροι οι γονείς, φροντιστές εξίσου και συναισθηματικά στηρίγματα εξ αδιαιρέτου. Η επιταγή της κοινωνίας βοά για την ανάγκη αλλαγής της παλαιότερης αυτής προσέγγισης.
Υπό αυτό το νέο πρίσμα λειτουργικότητας των σύγχρονων οικογενειών δυτικών προτύπων είναι ασυνεχές το μοτίβο να διακόπτεται μετά την διακοπή της συμβίωσης δύο γονέων. Ενώ το σύνολο της οικογένειας έχει μάθει να λειτουργεί με μια συνοχή του προαναφερόμενου μοτίβου ροή επικοινωνίας και στήριξης, αυτή διαρρηγνύεται όταν η συμβίωση γονέων διασπάται και τα παιδιά καλούνται να αποδεχτούν μια νέα πραγματικότητα χωρίς την παρουσία του ενός γονέα. Το αντίστοιχο ένστικτο αυτοσυντήρησης παιδιών και γονέων να συνυπάρχουν και να συνοδοιπορούν σε μια κοινωνία (μέχρι την ενηλικίωση τους) καταπατάται και ακυρώνεται με μια «κοινωνική συνθήκη», μια δικαστηριακή απόφαση που αίρει το αρχέγονο ένστικτο συνύπαρξης τους.
Η κοινωνία, η πολιτεία και η δικαστική ανεξάρτητη αρχή, οφείλει να επαναπροσδιορίσει τέτοιου είδους «συνθήκες» και να κινηθεί προς την ορθή κατεύθυνση, αυτή που υπαγορεύεται από τα βασικά αρχέγονα ένστικτα επιβίωσης του ανθρωπίνου είδους.
Για την ΑΜΚΕ A Child Needs 2 Parents
Ζαχαράτος Γιάννης