Ο θρήνος των ζωντανών παιδιών
Ελένη Γιασεμίδου* 25 Απριλίου 2022
Και μια μέρα, εκεί που τα είχες στην αγκαλιά σου, τα έντυνες, τα τάιζες, έπαιζες μαζί τους, ανησυχούσες με τις αρρώστιες τους γελούσες με τα καμώματα τους, τα χάνεις. Χάνεις τα παιδιά σου, όχι γιατί είσαι κακός γονιός, όχι γιατί υπάρχει οτιδήποτε εναντίον σου, αλλά γιατί αποφάσισες για οποιοδήποτε λόγο, να τερματίσεις την σχέση σου με τον/την σύντροφο σου. Μια σχέση χρόνια προβληματική, ψυχοφθόρα, που μόνο πόνο προκαλούσε και τα παιδιά τον διαισθάνονταν και ζούσαν μαζί του. Και ξαφνικά χάνεται ο κόσμος σου. Παγώνεις, αδυνατείς να πιστέψεις ότι ο/η πρώην σύντροφος σου, ο άνθρωπος που έφερες αυτά τα παιδιά στη ζωή, διαπράττει το χείριστο έγκλημα εναντίον τους. Τα αναγκάζει να σε στερηθούν, να σε αποκηρύξουν, να πείσουν τον εαυτό τους ότι εσύ, που μέχρι χτες τα λάτρευες, σήμερα είσαι ο εχθρός και επιβάλλεται να σε μισήσουν και να σε διαγράψουν από τη ζωή τους. Έτσι τους είπε ο «καλός» γονιός. Εσύ τώρα είσαι το τέρας.
Και ξεκινάς πανικόβλητος να κτυπάς πόρτες ειδικών. Στην Αστυνομία: «Μου πήρε τα παιδιά μου», «δεν είναι δουλειά μας, να πάτε στο γραφείο Ευημερίας». Στο γραφείο Ευημερίας: «Μου πήρε τα παιδιά μου, βοηθήστε με. Πήγα στην Αστυνομία και με έστειλαν σε σας», «Εμάς ο ρόλος μας είναι συμβουλευτικός, δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι, χρειάζεστε δικηγόρο». Στο δικηγόρο: «Ναι βέβαια, μπορώ να σας βοηθήσω, θα πρέπει να κάνουμε κάποιες αιτήσεις στο δικαστήριο. Χρειάζεται μια προκαταβολή και θα δούμε στην πορεία». Στο δικαστήριο: «Θέλω έκθεση από το γραφείο Ευημερίας (ναι, εκείνο που πριν δεν ήταν η δουλειά του να δράσει), αλλά άμα δεν σε θέλουν τα παιδιά, ειδικά τα άνω των 12 χρονών, τι να κάνουμε, με το ζόρι να σου τα δώσουμε; Να δούμε πρώτα τι θα πει η έκθεση».
Περνούν έξι μήνες, ένας χρόνος.. Εσύ δεν κοιμάσαι, τα ψάχνεις, περιμένεις. Κάθε λεπτό, κάθε στιγμή, η εικόνα τους είναι μπροστά σου. Νιώθεις τον πόνο και τις αγωνίες τους, ξέρεις ότι σε χρειάζονται αλλά σε ποιόν να το πουν; Φόβος, εγκατάλειψη, παρεμβατικές συμπεριφορές. Πάλη για να μισούν τον ένα τους γονιό, διχασμός, για το ένα τους μισό. Την μισή τους ταυτότητα, τις μισές τους ρίζες.
Ξανά δικαστήριο. Ψεύτικες καταγγελίες εις βάρος σου, αβάσταχτο δικηγορικό κόστος, συμφωνίες ερήμην σου. Αποδυνάμωση ψυχική και οικονομική. Όλη η ζωή σου, ένας αγώνας με την Λερναία Ύδρα Και αυτό ανακυκλώνεται. Γραφείο ευημερίας, Αστυνομία, δικαστήριο και ξανά και ξανά. Περνούν τα χρόνια και δεν βλέπεις τα σπλάχνα σου. Δεν ξέρεις πότε πονούν και πότε χαίρονται. Δεν ξέρεις τις αγωνίες τους, τις πρώτες τους αγάπες, τα όνειρα τους. Αναρωτιέσαι εάν θυμούνται όσα έκανες μαζί τους. Όταν τραγουδούσατε, όταν γελούσατε, όταν συζητούσατε διάφορα. Αναρωτιέσαι εάν νιώθουν ότι είσαι ο γονιός τους, εάν σε σκέφτονται, εάν σ’ αγαπούν. Τα χρόνια περνούν και τρομάζεις με την ιδέα ότι, ίσως να μην τα αναγνωρίσεις στο δρόμο. Το πρόσωπο, την φωνή τους. Μαθαίνεις να ζεις ενώ σου λείπουν κομμάτια από το σώμα, την καρδιά, την ψυχή σου. Ζεις ακρωτηριασμένος ενώ φαίνεσαι αρτιμελής. Και αυτή η μόνιμη θλίψη στα μάτια.. Γιατί; Σε ρωτάνε συνεχώς.
Δεν είναι τίποτα. Πολιτεία μην ανησυχείς! Εξάλλου δεν είναι η δουλειά σου. Εξάλλου τα δικά σου παιδιά είναι στο σπίτι σου. Δεν σ’ αφορά. Φύλαξε στα βαθιά συρτάρια σου, κάθε προοπτική να γίνει ανθρώπινο, δίκαιο και ηθικό το οικογενειακό δίκαιο. Δεν είναι τίποτα. Είναι ο θρήνος των ζωντανών παιδιών. Είναι ο θρήνος της Γονικής Αποξένωσης.
*Η Ελένη Γιασεμίδου είναι εκπρόσωπος της ομάδας Κατά της Γονικής Αποξένωσης Κύπρου