Βιβλίο Αθ. Δουζένη, Ι. Γιαννοπούλου και Λ. Λύκουρα «Ψυχοιατροδικαστική Παιδιών & Εφήβων», Ιατρικές Εκδόσεις Π. Χ. Πασχαλίδης, 2010, στη σελ. 35, κεφάλαιο 3.3.2, αναφέρεται ο ορισμός του Συνδρόμου της Γονικής Αποξένωσης.
Η γονική αποξένωση αναφέρεται στη συμπεριφορά του γονέα και αναπτύσσεται στο παιδί ως αποτέλεσμα των ενεργειών του. Ορίζεται ως η δημιουργία μιας ιδιότυπης σχέσης μεταξύ του παιδιού και του ενός γονέα, με σκοπό τον αποκλεισμό του άλλου γονέα. Το αποξενωμένο παιδί διακατέχεται από έντονο «μίσος» απέναντι στον αποκλεισμένο γονέα, για τον οποίο μιλάει με πρωτοφανή μνησικακία, χωρίς κανένα ενδοιασμό ή ενοχή. Νιώθει ταυτόχρονα για αυτόν και τρυφερά συναισθήματα αγάπης, ωστόσο η έκφραση τους δεν είναι επιτρεπτή.
Το σύνδρομο γονικής αποξένωσης μπορεί να εμφανίζεται σε ήπια, μέτρια ή βαριά μορφή, και εκδηλώνεται στην ομιλία και στον τρόπο έκφρασης του παιδιού, με εκλογικεύσεις που προσπαθούν να δικαιολογήσουν τη συμπεριφορά του, με αποκλειστικές δεσμεύσεις, π.χ. συνωμοτώντας με ον γονέα ότι δεν θα προδώσει τα συναισθήματα του στον άλλο γονέα, με παντελή έλλειψη αμφίπλευρης κατανόησης, με απαξίωση των συναισθημάτων του «μισητού» γονέα χωρίς τύψεις, με απόρριψη και της ευρύτερης οικογένειας του «μισητού» γονέα, με εναλλαγές συμπεριφοράς ανάλογα με το γονέα που είναι παρών και με τυφλή υποστήριξη του «αγαπητού» γονέα κατά τις οικογενειακές συνεδρίες.
Στην ανάπτυξη του συνδρόμου συμβάλουν παράγοντες όπως : η συνειδητή «πλύση εγκεφάλου» του παιδιού από τον ένα γονέα εναντίον του άλλου, ένας ανεπαίσθητος, δυσδιάκριτος και συχνά ασυνείδητος μηχανισμός που χρησιμοποιεί ο γονέας για να επηρεάσει τα συναισθήματα του παιδιού, η συμβολή του ίδιου του παιδιού, δηλαδή δικά του ασυνείδητα ή συνειδητά κίνητρα, και άλλοι παράγοντες, όπως ο χρόνος παραμονής με τον γονέα που διεκδικεί την επιμέλεια, η ποιότητα σχέσης ή βιώματα με τον άλλο γονέα πριν το χωρισμό.
(στη σελ. 35, κεφάλαιο 3.3.2, αναφέρεται ο ορισμός του Συνδρόμου της Γονικής Αποξένωσης)