Διαβούλευση 2021 – Ζαχαράτος Γιάννης
Τίποτα πιο ισχυρό από τη σχέση γονέα παιδιού. Τίποτα πιο βαθύ, πιο σημαντικό στην υγιή ανάπτυξη του μελλοντικού ενήλικα. Και όμως, στην Ελλάδα, τη χώρα του πολιτισμού, έχοντας υπομείνει για 30 και πλέον χρόνια ένα παρωχημένο οικογενειακό δίκαιο, όπου εξ ορισμού εξαιρεί τον έναν διαζευγμένο γονέα από την ανατροφή ενός παιδιού, καλούμαστε μέσω διαβούλευσης να αξιολογήσουμε ένα αναμορφωμένο οικογενειακό δίκαιο όπου εισάγεται για να εκσυγχρονίσει μια κακώς κείμενη νομοθεσία και νομολογία.
Εναγωνίως παιδιά και πατέρες ανέμεναν την εφαρμογή του αυτονοήτου δικαιώματος τους να βιώσουν την πατρική αγάπη. Ένα χρόνο μετά τις εξαγγελίες για αυτή την αναμόρφωση, μετά από τη δημιουργία μιας νομοπαρασκευαστικής επιτροπής, μετά από αλλεπάλληλες παρατάσεις για το πόρισμα της (covid-19 και αίτημα παράτασης στον Υπουργό Δικαιοσύνης κ. Τσίαρα από τον πρόεδρο της επιτροπής κ. Τέντε), διαρρέει στο διαδίκτυο ένα πόρισμα, αν μη τι άλλο παρά σάγγας μακριά από την έννοια Συνεπιμέλεια, ίσου χρόνου και εναλλασσόμενης κατοικίας.
Οι ελπίδες παραμένουν, θεωρεί ο μέσος γονέας ότι οι εξαγγελίες δεν μπορούν «να μπουν στο συρτάρι», οι γνωμοδοτήσεις επιστημόνων, δικαστικών φορέων, κοινωνικών λειτουργών δεν μπορούν να αγνοηθούν. Θεωρεί ότι η νέα δομή της κοινωνίας (σύμφωνα με σχετικές δημοσκοπήσεις) είναι έτοιμη να υποδεχτεί και να εφαρμόσει αυτά που προτείνει το Ευρωπαϊκό Ψήφισμα 2079/2015. Θεωρεί ότι η πολιτική βούληση είναι δυνατότερη των αναχρονιστικών και οδηγούμενων από οικονομικά συμφέροντα φορέων και ότι αυτοί δεν μπορούν να κάμψουν την εισαγωγή και εφαρμογή του αυτονόητου στη χώρα που γέννησε τον πολιτισμό.
Η έκπληξη όμως είναι δυσάρεστη. Το νέο-εισαγόμενο νομοσχέδιο δεν διασφαλίζει το αυτονόητο. «Πετάει ψίχουλα» ελάχιστης επικοινωνίας στον μη έχοντα την επιμέλεια γονέα (1/3 του χρόνου), καταστρατηγώντας την πρακτική εφαρμογή οιασδήποτε έννοιας επιμέλειας αφού πρακτικά κατά το υπόλοιπο του χρόνου (2/3) είναι αδύνατον να ασκηθεί αυτή. Η εναλλασσόμενη κατοικία ονομάζεται «διαμονή» στην οικεία του γονέα που δεν έχει την αποκλειστική επιμέλεια, υποβιβάζοντας τον ένα εκ των δύο γονέων σε γονέα 2ης κατηγορίας.
Δεν υπάρχει πρακτικά συνεπιμέλεια και κοινές αποφάσεις όταν δεν υπάρχει ίσος χρόνος. Δεν υπάρχει ίσος χρόνος αν δεν υπάρχει εναλλασσόμενη κατοικία. Δεν υπάρχει ισότητα γονέων ανεξαρτήτου φύλου, θρησκείας και λοιπών αναφορών που τόσο εύηχα αναφέρει το εισαγόμενο νομοσχέδιο. Ωραιοποιημένες φράσεις που αποτυγχάνουν να δώσουν τα απαραίτητα εργαλεία στο δικαστικό σώμα ώστε να προάγει «το βέλτιστο συμφέρον του τέκνου», αυτό της ίσης συμμετοχής των δύο του γονέων στη ζωή του.
Η νομοθέτηση είναι μονόδρομος: Ίσος χρόνος με τους δύο γονείς, κοινή γονική μέριμνα, εναλλασσόμενη κατοικία. Μεσοβέζικες προσεγγίσεις δεν λύνουν το πρόβλημα. Αντιθέτως, το διαιωνίζουν και το εντείνουν. Οδηγούν τον σύγχρονο πατέρα σε δικαστικές αίθουσες για άλλη μια φορά να «παρακαλάει» δικαστές, συγκεκριμένα τους ίδιους δικαστές που έχτισαν την παράλογη και αναχρονιστική νομολογία, να του αναγνωρίσουν το ίσο δικαίωμα στην ανατροφή του παιδιού του (που οι ίδιοι εν πρώτης του στέρησαν).