Στη προκειμένη οικογενειακή διαφορά έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον η ιστορικότητα. Μετά τη διάσπαση της συμβίωσης των γονέων, η αποκλειστική επιμέλεια των ανηλίκων τέκνων τους ανατέθηκε στη μητέρα μέσω προσωρινής διαταγής (2016) και ορίστηκε πρόγραμμα επικοινωνίας του πατέρα με τα ανήλικα τέκνα (χωρίς διανυκτέρευση). Ακολούθησαν ασφαλιστικά μέτρα (2017) όπου η αποκλειστική επιμέλεια των ανηλίκων ανατέθηκε στον πατέρα. Με νέα ασφαλιστικά μέτρα (2018) η μητέρα αιτήθηκε τη μεταρρύθμιση της προηγούμενης απόφασης και την ανάθεση της επιμέλειας των ανηλίκων τέκνων στο πρόσωπο της, η οποία απορρίφθηκε. Το ίδιο έτος η μητέρα κατέθεσε ασφαλιστικά μέτρα ώστε να διασφαλίσει πρόγραμμα επικοινωνίας με τα τέκνα της η οποία και ευδοκίμησε, χωρίς όμως διανυκτέρευση στην οικία της, καθώς «… πρέπει να δοθεί σε αυτά [τα τέκνα] ο απαραίτητος χρόνος να εμπεδωθεί το αίσθημα ασφάλειας και σιγουριάς γι’ αυτήν.». Η ορισθείσα εκεί επικοινωνία έπαυσε μετά από μήνυση του πατέρα για σεξουαλική κακοποίηση των ανηλίκων εκ μέρους της μητέρας.
Έκτοτε η μητέρα όποτε μετέβαινε στην οικεία του πατέρα για να παραλάβει τα τέκνα της, είτε δεν τα έβρισκε στον ορισμένο τόπο παραλαβής είτε οι ανήλικοι εξέφραζαν την άρνηση τους να επικοινωνήσουν με τη μητέρα τους. Μετά από ιατροδικαστική εξέταση και ψυχολογική πραγματογνωμοσύνη των ανηλίκων δεν αποδείχθηκαν πράξεις σεξουαλικής κακοποίησης και η καταγγελία του πατέρα τέθηκε στο αχρείο. Ακολουθήσαν οικογενειακές συνεδρίες, όπου απεδείχθη ότι τα παιδιά ήταν αυθυποβαλλόμενα ως προς τη βούληση τους να συναναστρέφονται τη μητέρα τους, ότι είχαν μάθει από τον πατρικό κύκλο να αποκαλούν τη μητέρα τους με το μικρό της όνομα, και ότι απολαμβάνουν την παρουσία της γιαγιάς (από την πατρική γραμμή) ως τη μητρική παρουσία στη ζωή τους. Στη σχετική έκθεση αναφέρεται «παρουσιάζει ανασφάλεια και προσκόλληση στα πρόσωπα πρωταρχικής φροντίδας, στον πατέρα και κυρίως στην πατρική γιαγιά, με αποτέλεσμα να εμφανίζει ελεγκτική συμπεριφορά και να είναι απαθής, απομονωμένη, νευρική, με εναλλαγές διάθεσης και δυσκολία συγκέντρωσης, ωστόσο από τη διεξαχθείσα παιδοψυχιατρική εκτίμηση δεν προέκυψαν τα ειδικά συμπτώματα που αν επιβεβαιώνουν την αναφερόμενη ασέλγεια ή άλλη κακοποίηση εκ μέρους της μητέρας».
Επιπλέον στη σχετική παιδοψυχιατρική έκθεση αναφέρεται «Ο πατέρας ή/και η πατρική γιαγιά επιθυμώντας τη διάρρηξη της σχέσης που έχουν τα παιδιά με τη μητέρα τους, κατασκευάζει/ουν σενάρια με στόχο της αρνητική τους νοηματοδότηση από τα παιδιά τους. Προσπαθεί/ουν να μολύνει/ουν τη συνείδησή τους με τη παρείσφρηση και υποβολή ψευδών αναπαραστάσεων. Τα παιδιά τις υιοθετούν και τις αναπαράγουν με μεγάλη συχνότητα, χρησιμοποιώντας λέξεις και εκφράσεις που μαρτυρούν τη πραγματική τους πηγή… Καταπνίγουν κάθε καλό και αγαθό συναίσθημα έχουν για τον έτερο γονέα προκειμένου να διατηρηθεί το νοσηρό κλίμα που επιβάλλεται».
Υπό το φως των ανωτέρω αποξενωτικών πρακτικών που εντοπίστηκαν εκ μέρους του πατέρα (κακή άσκηση της γονικής μέριμνας εκ μέρους γονέα ) και της πατρικής γιαγιάς το δικαστήριο αποφάσισε να αναθέσει την αποκλειστική επιμέλεια στη μητέρα, λόγω ειδικότερων περιστάσεων που επιτάσσουν την μη ανάθεση της συνεπιμέλειας ανηλίκου τέκνου στους δύο γονείς του αν και είναι απολύτως κατάλληλοι για την ενάσκηση της.
Ακολουθεί η απόφαση στο σύνδεσμο:
