Είμαι πατέρας ενός 12χρονου αγοριού, διαζευγμένος από το 2015. Μέχρι πρότινος είχαμε άριστες σχέσεις. Είμασταν πολύ δεμένοι. Είχα μια ιδιαίτερη σύνδεση. Αυτή η μοναδική σχέση πατέρα – γιού. Ας πάρω το πράγματα όμως από την αρχή.
Μπήκα το 2015 σε καθεστώς αποκλειστικής επιμέλειας από τη μητέρα. Δυστυχώς οι συνθήκες δεν ήταν οι βέλτιστες. Μετά από σειρά παραβιάσεων από μέρους της μητέρας και επαναλαμβανόμενης τριβής τόσο για το παιδί όσο και για εμένα, οδηγηθήκαμε ξανά στις αίθουσες των δικαστηρίων αυτή τη φορά διεκδικώντας αποκλειστική επιμέλεια ως πατέρας και μετά από παραίνεση του ίδιου μου του παιδιού.
Η κακή άσκηση επιμέλειας, αναγνωρίστηκε από το δικαστικό σώμα και μου παραχωρήθηκε εν τέλη συνεπιμέλεια σε συγκεκριμένους τομείς: υγεία και εκπαίδευση. Καινοτόμα αντίδραση δικαστηρίου για τα ελληνικά δικαστικά δρόμενα του οικογενειακού δικαίου θα έλεγε κανείς. Έλυσε τα προβλήματα; Εξυπηρέτησε τα συμφέροντα του παιδιού; Εξομαλυνθήκαν οι σχέσεις; Κατάφερε αυτή η απόφαση να προωθήσει πνεύμα συνεργασίας; Δυστυχώς όχι. Απεδείχθη ότι η νομική συνεπειμέλεια που εφαρμόστηκε από το δικαστήριο δεν ήταν αρκετή ώστε να εξυπηρετήσει το συμφέρον του τέκνου. Ο γονέας που συνέχισε να ασκεί την αποκλειστική επιμέλεια, εξέλαβε αυτή την εξέλιξη ως ήτα και μεγιστοποίησε την πρακτική αποξένωσης και εκδίκησης.
Οι συνθήκες διαβίωσης του παιδιού δυσχέραιναν και στις αρχές του 2020 οδηγήθηκα εκ νέου, με τη παρότρυνση του παιδιού το ίδιου, να καταθέσω νέα αγωγή αποκλειστικής επιμέλειας. Εναλλακτικά ζητούσα πλήρη συνεπιμέλεια, ίσο χρόνο με τους δυο του γονείς και εναλλασσόμενη κατοικία. Αυτή ήταν η έναρξη ενός νέου κύκλου αντιδράσεων. Τέσσερεις μέρες μετά την επίδοση τη αγωγής μου βίωσα στο έπακρο την έννοια της αποξένωσης. Η μητέρα, ασκούσα την αποκλειστική επιμέλεια, έστρεψε το παιδί μου εναντίον μου! Τέσσερεις μέρες ήταν αρκετές για να τρομάξει ένα παιδί, να γαλουχηθεί, να χειραγωγηθεί! Σε τέσσερεις μέρες το παιδί άρχισε να αντιδρά στην παρουσία μου, ξεκίνησε να αρνείται την επικοινωνία μαζί μου!
Έκτοτε δεν είχα την ευκαιρία να έχω χρόνο με το παιδί μου. Πέρασαν έξι μήνες. Έξι μήνες βασανιστικοί. Δεν κατάφερα να του πω χρόνια πολλά ούτε στο τηλέφωνο. Δεν πήγαμε διακοπές μαζί τον Αύγουστο φέτος. Μου λείπει το παιδί μου. Τον υπεραγαπώ. Μου λείπει η φωνή του, το χαμόγελο του, ο ήχος του γέλιου του. Μου λείπουν οι μέρες που παίζαμε playstation μαζί στο καναπέ. Μου λείπουν οι μέρες που βλέπαμε σειρές με σούπερ ήρωες μαζί στη τηλεόραση. Πηγαίνω κάθε δύο μέρες στο σχολείο του. Κάθομαι στα κάγκελα και περιμένω το διάλειμμα του για να του μιλήσω. Φοβάται να με πλησιάσει. Του γράφω σημειώματα και τα δίνω σε συμμαθητές του να τα μεταφέρουν για λογαριασμό μου. Του λέω πόσο τον αγαπώ, πόσο μου λείπει. Φοβάμαι και εγώ. Φοβάμαι για το παιδί μου. Τι νιώθει; Τι του συνέβη; Τι έχει ειπωθεί και τον έχει μεταστρέψει εναντίον μου; Τι έγινε;
Πλέον για εμένα είναι ξεκάθαρο. Μόνο ένας τρόπος υπάρχει. Συνεπιμέλεια ως βάση συζήτησης με τον έτερο γονέα. Ίσος χρόνος με τους δύο γονείς. Να μην μπορεί κάνεις εκ των δύο να επηρεάσει αρνητικά το παιδί έναντι του άλλου γονέα. Ο χρόνος που χάνει το παιδί μου με τον μπαμπά του δεν γυρίζει πίσω. Ο χρόνος τρέχει…. Τρέχει υπέρ του αποξενωτή γονέα… κυλάει αργά για το αποξενωμένο παιδί…. Οι παιδικές εικόνες μένουν για πάντα. Δεν αξίζει στο παιδί μου να βιώνει αυτή τη κατάσταση. Εγώ; Εγώ ψυχολογικό ράκος. Απογοητευμένος ελπίζω στην δικαίωση του παιδιού μου.
Πρέπει η κοινή γνώμη να καταλάβει. Να καταλάβει ότι όλοι είμαστε υπεύθυνοι για την εξέλιξη των παιδιών μας. Όλοι σήμερα πρέπει να παλέψουμε για το δικαίωμα των παιδιών μας να ζούνε, να βιώνουν την παρουσία και των δύο τους γονέων. Το παιδί μου ακρωτηριάζεται συναισθηματικά καθημερινά. Θέλω αυτό το μαρτύριο μας να τελειώσει. Θέλω να επανέλθουν οι ισορροπίες.
Ζητώ το αυτονόητο δικαίωμα του παιδιού μου να με έχει κοντά του.