Η Ελλάδα του 2022… άσυλο του Οικογενειακού Δικαίου
Η είδηση της απαγωγής του εξάχρονου αγοριού από την οικία του στην Κηφισιά αναστάτωσε την κοινή γνώμη στα τέλη Μαΐου του 2022. Αισθήματα άγχους και ανασφάλειας κατέκλισαν τους γονείς, οι οποίοι φαντάστηκαν το συγκεκριμένο γεγονός να συμβαίνει και στα δικά τους παιδιά. «Πλάστηκαν» διάφορα σενάρια περί απαγωγής με οικονομικό αντάλλαγμα, περί παιδικής εκμετάλλευσης και τα λοιπά.
Ωστόσο, μία πιο εστιασμένη ματιά στα τεκταινόμενα, που προηγήθηκαν της απαγωγής του παιδιού, έμελλε να φέρει στο προσκήνιο μια «περιπετειώδη» ιστορία που αφορά στην ζωή του πριν το ζήτημα τεθεί στην δημοσιότητα.
Σύμφωνα με δημοσίευμα του Πρώτου Θέματος την 25η/05/22 (πηγή: https://www.protothema.gr/greece/article/1247198/kifisia-arpagi-6hronou-o-pateras-eihe-kataggeilei-tin-mana-gia-apagogi-apo-ti-norvigia/ ) ο πατέρας «κρίνεται» ως ο βασικός ύποπτος για την απαγωγή. Με ποια κριτήρια, όμως, εξάγεται αυτό το συμπέρασμα;
Ακολουθεί σύντομο ιστορικό βάσει του δημοσιεύματος:
Ο Rick Pedersen με την Ελληνίδα σύντροφό του αποκτούν το αγόρι κατά την διαμονή τους στην Νορβηγία. Από το 2018, οπότε και η συμβίωση του ζευγαριού διασπάται, αμφότεροι οι γονείς επιδίδονται σε έναν δικαστικό αγώνα, αιτούμενοι την επιμέλεια του παιδιού. Η μητέρα απομακρύνεται από τον κοινό τόπο κατοικίας τους, στην πόλη Sørlandet της Νορβηγίας, ενώ τα Νορβηγικά Δικαστήρια αναθέτουν την αποκλειστική επιμέλεια του τέκνου στον πατέρα.
- Το καλοκαίρι του 2020 η μητέρα μετοικεί στην Ελλάδα μαζί με το τέκνο τους.
- Σχεδόν ένα έτος αργότερα, τον Σεπτέμβριο του 2021, κατόπιν σχετικής έρευνας που διεξάγεται, ο πατέρας καταγγέλλει την μητέρα ότι μετεγκαταστάθηκε παρανόμως στην Ελλάδα με το παιδί τους, εκδίδοντας διαβατήριο για αυτό χωρίς την σύμφωνη γνώμη του ιδίου καθώς και πλαστογραφώντας την υπογραφή του ενώπιον των νορβηγικών αρχών. Η καταγγελία οδηγεί σε διεθνές ένταλμα σύλληψης της μητέρας, με την κατηγορία της αρπαγής ανηλίκου, δεδομένου ότι εκείνη την χρονική περίοδο η επιμέλεια του τέκνου είχε ανατεθεί αποκλειστικά σε αυτόν, ενεργοποιώντας παράλληλα [1]την Συνθήκη της Χάγης.
- Την 15η Απριλίου του 2021 ο Rick Pedersen καταφεύγει στα αρμόδια Ελληνικά Δικαστήρια με αίτημα την επιστροφή του τέκνου του, σύμφωνα πάντα με την Σύμβαση της Χάγης, αλλά η δίκη ακυρώνεται.
- Την 19η Απριλίου του 2021 η υπόθεση επανέρχεται στις εγχώριες δικαστικές αίθουσες αλλά ο δικαστικός λειτουργός ακυρώνει δεύτερη φορά την διαδικασία, επικαλούμενος ότι το αίτημα επιστροφής του παιδιού στην Νορβηγία οφείλει να συνεκδικαστεί με το αίτημα επιμέλειας που έχει κατατεθεί από την μητέρα.
- Την 28η Μαΐου του 2021, ο επαναπατρισμός του παιδιού στην Νορβηγία συζητείται εκ νέου.
- Την 5η Ιουνίου του 2021, η διαδικασία διακόπτεται καθώς το αίτημα του πατέρα περί της έκδοσης του παιδιού στην Νορβηγία και το αίτημα της μητέρας περί της ανάθεσης της επιμέλειας αποκλειστικά σε εκείνη… τεχνικά είναι αδύνατο να συνεκδικαστούν!
- Την 1η Ιουλίου του 2021 το Ελληνικό Δικαστήριο αναγνωρίζει την παράνομη μετοίκιση του παιδιού, από την Νορβηγία στην Ελλάδα, συγχρόνως, όμως, αποφασίζει ότι ο μικρός Rainer πρέπει να παραμείνει στην χώρα μας με την μητέρα του, αναθέτοντάς της την αποκλειστική επιμέλειά του, με την αιτιολογία ότι θα ήταν ψυχολογικά επιζήμιο για το παιδί να επιστρέψει στην χώρα που γεννήθηκε και μεγάλωσε μέχρι το καλοκαίρι του 2020! Σημειωτέον ότι επί της αναφερόμενης δικαστικής απόφασης εκκρεμεί έφεση που έχει ασκήσει ο πατέρας.
Κοντολογίς, ομιλούμε για έναν γονέα, (την μητέρα) ο οποίος προχωρά στην απαγωγή του παιδιού του από την χώρα κατοικίας του (Νορβηγία) με τον έτερο γονέα (τον πατέρα), προβαίνοντας σε επάλληλες παράνομες πράξεις (πλαστογράφηση, εξαπάτηση των αρχών από πρόθεση κ.τ.λ.) και ο οποίος καταλήγει στην Ελλάδα, όπου αφενός λαμβάνει άσυλο και αφετέρου ευρίσκεται στην – αναπάντεχα – ευχάριστη θέση να επικροτείται, τρόπον τινά, η παράνομη ενέργειά του (απαγωγή ανηλίκου) από τις δικαστικές αρχές, λαμβάνοντας την αποκλειστική επιμέλεια του απαχθέντος παιδιού!
Ταυτόχρονα, η Συνθήκη της Χάγης καταλύεται, το δικαίωμα του παιδιού στην οικογενειακή ζωή αφαιρείται και οι σχέσεις του ανηλίκου με τον πατέρα του καθώς και με την οικογένεια της πατρικής γραμμής διαρρηγνύονται ανεπανόρθωτα. Από την άλλη πλευρά, ο παραβάτης γονέας εξακολουθεί να διαμένει στην Ελλάδα με το παιδί, απολαύοντας μάλιστα τα χρηματικά ποσά που ο πατέρας έχει υποχρέωση να καταθέτει στην μητέρα, εν είδει κάλυψης των διατροφικών αναγκών του τέκνου.
Η χώρα μας φαίνεται να εκτίθεται έναντι των Ευρωπαϊκών Δικαστηρίων, παραβιάζοντας διατάξεις υπερνομοθετικής ισχύος και ειδικότερα: ΣΕΕ: Άρθρα 2 και 3 § 3 ΣΛΕΕ: Άρθρα 20 και 21 Χάρτης Θεμελιωδών Δικαιωμάτων: Άρθρα 23 και 24 Κανονισμός Κ (ΕΚ) αριθ. 2201/2003 Ευρωπαϊκή Σύμβαση των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου Άρθρα 1, 8, 9, 10 και 14. [2]Διεθνής Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Παιδιού που κυρώθηκε με τον ν. 2101/1992 (Α΄ 192).
Φαίνεται να επικρατούν αντιλήψεις περί βιοκοινωνικής υπεροχής του ενός γονέα έναντι του άλλου (υπενθυμίζεται ότι η θεωρία της βιοκοινωνικής υπεροχής του ενός γονέα αμφισβητείται εντονότατα από την επιστημονική κοινότητα) ή ακόμη και εθνικής καταγωγής, αφού ανατίθεται η αποκλειστική επιμέλεια του παιδιού στην μητέρα! Δικαιολογείται η πράξη αρπαγής ανηλίκου, ενώ εδραιώνεται μια κατάσταση αποκλεισμού του παιδιού από την πατρική γραμμή και καταδικάζονται ευρωπαίοι πολίτες σε έναν ατέρμονο αγώνα διεκδίκησης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων τους.
Η Ελληνική Δικαιοσύνη, μολονότι, θεωρητικά αναγνωρίζει το ποινικό αδίκημα της πλαστογραφίας της υπογραφής του πατέρα καθώς και την αρπαγή ανηλίκου κι ως εκ τούτου την κακή άσκηση της γονικής μέριμνας με υπαιτιότητα της μητέρας (ως τρίτο ποινικό), πρακτικά τα παραγνωρίζει! Αυτή η στάση εγείρει σοβαρές ενστάσεις που σχετίζονται με την ποιότητα της Ελληνικής Δικαιοσύνης κυρίως σε θέματα Οικογενειακού Δικαίου.
Όμως, η ιστορία δεν τελειώνει εδώ. Το Πρώτο Θέμα επανέρχεται την 26η/05/22 με νέο άρθρο (πηγή: https://www.protothema.gr/greece/article/1247531/edopistike-sti-norvigia-to-6hrono-einai-se-asfales-meros-kai-eutuhismeno-mazi-me-ton-patera-tou-grafei-i-epistoli/ ) όπου ο πατέρας ουσιαστικά αναλαμβάνει την ευθύνη της «αρπαγής» του παιδιού και ανακοινώνει ότι είναι πλέον μαζί του στην Νορβηγία. Η πράξη του χαρακτηρίζεται δυσμενώς από τα ΜΜΕ παρότι στην πραγματικότητα αποτελεί την εφαρμογή της ισχύουσας δικαστικής απόφασης, η οποία αναθέτει την αποκλειστική επιμέλεια του αγοριού στον ίδιο ενώ το κεφάλαιο της «πρώτης απαγωγής» του παιδιού από την μητέρα του κλείνει άρον – άρον.
Χαρακτηριστική είναι η τοποθέτηση του Νορβηγού πατέρα στον ΑΝΤ1: «Είμαι απογοητευμένος για το ελληνικό δικαστικό σύστημα. Η Σύμβαση της Χάγης του 1980 διασφαλίζει την «ταχεία επιστροφή» των απαχθέντων παιδιών στην πατρίδα τους. Το νομικό κενό που υπάρχει στην Ελλάδα δεν είναι προς το συμφέρον οποιωνδήποτε απαχθέντων παιδιών». Και συνεχίζει: «Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο αποφάσισα να ενεργήσω προς το συμφέρον του αγοριού μου, που απήχθη το 2020 και να το φέρω στο σπίτι μας, σύμφωνα με τα όσα προβλέπει για την αρχή της επιστροφής η Σύμβαση της Χάγης. Όταν τα ελληνικά δικαστήρια δεν μπόρεσαν να εξασφαλίσουν την ασφαλή επιστροφή του παιδιού μετά από παράνομη απαγωγή, αναγκάστηκα να ενεργήσω με τις εξουσίες που μου έδωσε η πλήρης γονική μέριμνα και η πλήρης επιμέλεια που έχω κερδίσει με απόφαση Νορβηγικού Δικαστηρίου».
Με άλλα λόγια δεν έγινε σεβαστή η διεθνής συνθήκη της Σύμβασης της Χάγης, έγινε ανεκτή η κατ’ εξακολούθηση παραβατική συμπεριφορά της μητέρας σε διεθνές επίπεδο (έκδοση πλαστού διαβατηρίου, απαγωγή ανηλίκου, διαφυγή παρά το ένταλμα σύλληψης για απαγωγή), αποδέχτηκε το αναφερόμενο πρόσωπο στην χώρα χωρίς την επιβολή κυρώσεων και φαίνεται να «επιβράβευσε» τις ως άνω ενέργειες δίδοντας την επιμέλεια του παιδιού στην μητέρα.
Συμπληρώνει το σκεπτικό με τοποθέτηση του στην ΕΡΤ ο δικηγόρος παρ’ Αρείω Πάγω Γιώργος Λιανουλόπουλος αναφέροντας «Η διαδικασία είναι συγκεκριμένη στη Σύμβαση της Χάγης μέσω της κεντρικής αρχής του υπουργείου Δικαιοσύνης της Ελλάδος να απευθυνθεί και να ζητήσει την επιστροφή του παιδιού στη Νορβηγία. Εδώ κάτι τέτοιο δεν έγινε. Αντίθετα έγιναν σωρεία αδικημάτων». (Πηγή: https://www.tovima.gr/2022/05/31/society/synepimeleia-ti-provlepei-o-nomos-soreia-adikimaton-stin-ypothesi-rainer/?fbclid=IwAR2y-mS1Ku0Rqh9Jh_79qKek0BWAf9XCGk4-cypL8ZeO58F5CumxbbK2KEI)
Απορείτε ποιοι είναι οι λόγοι; Ίσως η συνήθης δικαστική πρακτική της απόδοσης της αποκλειστικής επιμέλειας στον έναν γονέα κι ειδικότερα στην μητέρα, πιθανώς η διαφυλική και φυλετική μεροληψία (βλέπε μητρική βιοκοινωνική υπεροχή έναντι του πατέρα) με αιτιολογικό ότι το Δικαστήριο οφείλει να σεβαστεί τις «συνήθεις συνθήκες διαβίωσης του τέκνου», ήτοι την διαμονή του στην Ελλάδα για το χρονικό διάστημα ενός έτους! Εύλογα αναρωτιόμαστε: «Τα προηγούμενα πέντε (5) χρόνια διαμονής του παιδιού στην Νορβηγία δεν αποτελούν συνήθεις συνθήκες διαβίωσης;» Υπάρχουν άραγε δύο μέτρα και δύο σταθμά;
Εν κατακλείδι μια καταζητούμενη σε πανευρωπαϊκό επίπεδο μητέρα, πέρασε τα σύνορα της χώρας μας αναζητώντας γονικό άσυλο. Μήπως τελικά, όπως στις Η.Π.Α. όταν διέλθεις των συνόρων του Μεξικό γλυτώνεις την δίωξη από την κοινοπολιτεία, αντιστοίχως και στην Ευρώπη, όταν διέλθεις των συνόρων της Ελλάδας, υπό την προϋπόθεση ότι είσαι μητέρα, λαμβάνεις άσυλο σε θέματα που άπτονται των σχέσεων γονέων – τέκνων; Άραγε πόση «προσπάθεια» χρειάζεται ακόμα για να κατατάξουμε την χώρα μας στο Μεξικό της Ευρώπης στα ζητήματα Οικογενειακού Δικαίου;
Ζαχαράτος Γιάννης 02/06/2022